Rozpoznawanie piskląt zagniazdowników jest rzadką umiejętnością. Praktycznie ich się nie widuje, bo kryją się, dobrze maskują, a szatę puchową noszą tylko przez 2-3 tygodnie. Nadto przepisy o ochronie przyrody wielu państw zabraniają obserwacji i fotografowania ptaków przy gnieździe oraz niepokojenia ich w okresie lęgowym. Stąd nadal skąpa jest nasza wiedza o cechach, po których można rozpoznać gatunek pisklęcia. W terenie zwykle identyfikuje się go przez skojarzenie z gatunkiem dorosłych ptaków, będących w pobliżu. Jednak rozpoznanie samotnego pisklęcia, martwego lub widniejącego na nieopisanym zdjęciu, może być bardzo trudne. A to dlatego, że brak publikacji, które przedstawiałyby w miarę rzetelnie wygląd piskląt. Wszystkie malowane ilustracje, nawet w bardzo poważnych książkach ornitologicznych, są pod tym względem zupełnie bezwartościowe. Jedynym wyjątkiem jest świetnie napisany i zilustrowany przez Jona Fjeldsa ?Przewodnik do oznaczania młodych zagniazdowników europejskich?*, wydany w Danii 36 lat temu. Został on opracowany na podstawie przede wszystkim preparatów muzealnych (dobre fotografie piskląt w tamtym czasie były bardzo rzadkie), więc nie zwraca uwagi na niektóre cechy, które można zauważyć.